اسارت ها ما را از حسین جدا می کند..

اسارت‏ها را باید شناخت. وقتى‏که من به تجارت، به صنعت، به علم و طبابت و یا فقه و اصول خودم مشغول باشم و در کنار این شغل‏ها به تربیت مردم و تلقى جدید توده‏ها فکر نکنم و در کنار شغل‏ها به تربیت مهره‏هاى کارساز و به جایگزینى آن‏ها فکر نکنم، فقط و فقط خودم را بخواهم و پفک، شیرینى و لباس رنگارنگ و هوس‏هاى بچه‏هایم را، خوب معلوم است که ولىّ محصور مى‏شود و تنها مى‏ماند و معلوم است که وتر موتور مى‏گردد. مشکل در همین اسارت‏هاست‏ که ما را از حسین علیه السلام جدامى‏کند. معیّت حسین علیه السلام و همراهى او در دنیا و آخرت، رزق معرفت و رزق برائت مى‏خواهد..