فرهنگ تعامل با دوستان

گاه برای دوستان نزدیکم غصه می خورم که کوتاه بینی افکارشان سبب می شود معیار سنجش شان به نحوی باشد افکار مرا و عمل مرا مذمت کنند... چرا؟ چون مثل آن فکر نمی کنم؟

چرا تعامل با دوستانمان را بلد نیستیم؟

گاه برای کسانی که به ما اهمیت می دهند وارزش قائل اند وقت بگذاریم... درباره آنها فکر کنیم... به رفتارهایشان بیاندیشیم... اندیشه ها را نباید تحمیل کرد روش اندیشیدن را باید فرا گرفت.

آنچه من می فهمم این است که عارف فقط کسی نیست که نماز شب بخواند و نماز اول وقت تا وقتی فرهنگ تعامل با پیرامون خود را نداشته باشد و برای دیگران اهمیت قائل نیست ادعایش گزاف است!!